به یزدان که گر ما خرد داشتیم/کجا این سر انجام بد داشتیم

به یزدان که گر ما خرد داشتیم/کجا این سر انجام بد داشتیم
 

----------------------------------------------------------------------------------
در این خاک زرخیز ایران زمین/نبودند جز مردمی پاک دین/همه دینشان مردی و داد بود/وز آن کشور آزاد و آباد بود/ چو مهر و وفا بود خود کیششان/گنه بود آزار کس پیششان/ همه بنده ناب یزدان پاک/همه دل پر از مهر این آب و خاک/ پدر در پدر آریایی نژاد/ز پشت فریدون نیکو نهاد/بزرگی به مردی و فرهنگ بود/گدایی در این بوم و بر ننگ بود/کجا رفت آن دانش و هوش ما/که شد مهر میهن فراموش ما/که انداخت آتش در این بوستان/کز آن سوخت جان و دل دوستان/ چه کردیم کین گونه گشتیم خوار؟/ خرد را فکندیم این سان زکار/نبود این چنین کشور و دین ما/کجا رفت آیین دیرین ما؟ 
در این کشور آزادگی ارز داشت/کشاورز خود خانه و مرز داشت/گرانمایه بود آنکه بودی دبیر/ گرامی بد آنکس که بودی دلیر/نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت/نه بیگانه جایی در این خانه داشت/ از آنروز دشمن بما چیره گشت/که ما را روان و خرد تیره گشت/از آنروز این خانه ویرانه شد/ که نان آورش مرد بیگانه شد/ چو ناکس به ده کدخدایی کند. کشاورز باید گدایی کند/به یزدان که گر ما خرد داشتیم/کجا این سر انجام بد داشتیم/بسوزد در آتش گرت جان و تن/ به از زندگی کردن و زیستن/اگر مایه زندگی بندگی است/ دو صد بار مردن به از زندگی است/بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم/ برون سر از این بار ننگ آوریم/فردوسی بزرگ